In mijn verbeelding wandel ik met Vincent van gogh door zonovergoten velden en wegen in de Provence. samen luisteren we naar de zinderende stilte, soms verstoord door het gezoem van insecten en het gezang van de vogels met in de verte het gekraai van een haan.
We zien uitgestrekte velden vol zonnebloemen en lavendel. Mensen die op het veld werken en alles wat de natuur nog meer prijs geeft. Door hem leer ik met andere ogen te zien en alles komt opnieuw tot leven.
hij vertelt me over zijn moeizame zoektocht om zich uiteindelijk aan zijn kunstenaarschap over te kunnen geven. Vol bewondering kijk ik hem aan.
Dan op een dag kijkt hij me wild aan. Ik schrijk. zo heb ik Vincent nog nooit gezien. Plotseling grijpt hij naar zijn hoofd en schreeuwt: "ik kan ze niet tegen houden, ik kan het niet langer!" Ik vraag: "wat kun je niet tegen houden?" Äl die geluiden van sprinkhanen, krekels en vogels en al die zeeen van kleuren. Alles komt door mijn oren binnen en nestelt zich dan allemaal in mijn hoofd waar het explodeert en als klonten uiteenspatte!"De blijk in zijn ogen verteld me zoveel. dan loopt hij weg.